دانلود: افزايش گردشگر و رونق صنعت توريسم

مقدمه

    سرزمین ایران از قدیم الایام از کلیه ی عوامل و عناصر موثر در توسعه ی سیاحت و جهانگردی برخوردار بوده است، ولی کمبود امکانات برای بهره برداری از این مواهب سبب می گردد که ایران آن چنان که شایسته است از نعمت اثرات اقتصادی و اجتماعی این مسأله بهره مند نگردد.

     مسافرت های کوتاه با این مقیاس گسترده- که امروز متداول است- پدیده ای نسبتا جدید می باشد. پیش از این در دوره های قبل، افراد معدودی از اوقات فراغت خود لذت می بردند. با فرا رسیدن عصر خرد و منطق، مردم مسافرت های فرهنگی را نیز به سفرهای خود افزودند و از اینجا بود که مسافرت ها و تورهای بزرگی که امروز معمول شده است، مورد استقبال و توجه مردم قرار گرفت. همراه با توسعه ی ملی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، بخش جهانگردی نیز باید توسعه یابد. جهانگردی نقش بسزایی در توسعه ی اقتصادی دارد و نوعی درآمد زایی بدون تخریب طبیعت می باشد و اغلب کشورها به آن به عنوان گزینه ای مناسب رغبت نشان می دهند. در کشور ما نیز در سالهای اخیر به این مسأله توجه بسزایی شده و دولت نیز در این راستا سرمایه گذاری نموده است.

     با توجه به مسائل مطرح شده، هسته و تفکر اولیه ی این پایان نامه با توجه به گسترش روزافزون صنعت توریسم و گردشگری در دنیا و تبدیل آن به یک صنعت موفق و نیاز روزافزون کشور ایران به گسترش این صنعت با داشتن پتانسیل های طبیعی و مصنوع می باشد.

     با توجه با تمایل مردم به مسافرت های کوتاه مدت ، تفکر اولیه ی این پایان نامه منجر به طراحی هتلی در منطقه سراب قنبر شهر کرمانشاه شده است که این منطقه در حال حاضر مکانی با پتانسیل های قوی برای جذب افراد بوده و در واقع مجتمع های اقامتی عمومی و گردشگری مانند هتل و… که مورد استفاده عامه ی مردم قرار گرفته و استاندارهای لازم را داشته باشد، موجود نمی باشد.

توسعه ی پایدار بر مبنای دو واژه ی توسعه و پایداری شکل گرفته است. توسعه به معنای پیشرفت در جنبه های اقتصادی ، صنعتی و … بوده و پایداری حفظ و صیانت از محیط زیست و طبیعت را یادآور می سازد. گوئل کهن (سال1376،صفحه ‌چ مقدمه) دو مفهوم اقتصاد و اکولوژی را با یکدیگر ترکیب شده دانسته که پایه و اساس توسعه ی پایدار را بوجود می آورد. وجه ی غالب در توسعه ی پایدار ، توجه به محیط زیست در عین پیشرفت همه جانبه است. کهن (سال1376،صفحه 13) اعتقاد دارد که با رشد سریع جهانی بعد از انقلاب صنعتی و ورود آهن و شیشه و … به عرصه ی زندگی آدمی ، به موازات پیشرفت و توسعه ، آلودگی های محیط زیستی نیز رو به افزایش گذاشته و تخریب و آلودگی نشانه هایی از توسعه گردیدند و انسان حقوق نسل­های آینده را نسبت به ذخایر غیر قابل تجدید، نادیده گرفته است.

به‌مرور زمان و مشاهده آثار زیان‌بار اجتماعی و محیطی توسعه ی اقتصادی، همگان نسبت به استراتژی توسعه حساس شده و حفاظت از محیط زیست را وظیفه عمومی تلقی کردند. به همین دلیل از اوایل دهه 1970، در رویكردهای علمی به توسعه، تجدیدنظر اساسی پدید آمد. بنا به‌دعوت کنفرانس سازمان ملل پیرامون محیط زیست انسانی (United Nations Conference on the Human Environment) اجلاسی با حضور کارشناسان در سال1971 در شهر “فونکس”سوئیس با هدف ایجاد ارتباط بین توسعه اقتصادی و محیط زیست تشکیل شد.این حرکت در اجلاس “استکهلم”در سال 1972 قوت بیشتری گرفت و در اعلامیه ی کوکویک (Cocoyoc Declaration) در سال 1974 تفسیر جامع­تر و عمیق­تری از آن عرضه شد. چالش جدید که در آغاز توسعه بوم‌شناسانه (Ecology) خوانده می­شد، سرانجام با عنوان توسعه پایدار عالم­گیر شد تا به طرح الگویی برای توسعه اقتصادی بپردازد که برای محیط زیست بشری مضر نباشد.