دانلود :ادب انبیا

در این مبحث به بیان کلیات پایان نامه خویش پرداخته می شود که در ابتدا به مقدمه پرداخته خواهد شد.

مبحث اول -مقدمه

بشر به عنوان جزیی از کل موجودات تحت هدایت تکوینی و به عنوان اشرف مخلوقات، در مسیر هدایت تشریعی الهی واقع شده است. در این مسیر پیامبران ـ صلوات اللّه علیهم اجمعین ـ که خود هدایت یافته اند، مسؤولیت به مقصد رساندن انسان را بر عهده دارند.در این میان توجّه به ادب ایشان، در درجهی اول در مقابل پروردگار و در وهله ی دوم در مقابل مردم، می تواند راهگشای زندگی عملی ما باشد. چرا که خداوند ایشان را مؤدب به آداب خویش نموده است: «و جَعَلناهم أئِمةً یهدونَ بِأمرِنا وَ أوحَینا إلَیهِم فِعلَ الخَیراتِ و إقامَ الصَّلاةِ…؛و آنان را پیشویانی قرار دادیم که به فرمان ما هدایت می کردند و به ایشان انجام دادن کارهای نیک و برپاداشتن نماز و دادن زکات را وحی کردیم…[1]»..تمام انبیا دارای صفات مشترک هستند که در سورهی مریم آیهی 58 آمده است.آنجا که می فرماید: «آنها پیامبرانی بودند که خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان آدم، و از کسانی که با نوح بر کشتی سوار کردیم. واز دودمان ابراهیم و یعقوب، و از کسانی که هدایت کردیم و برگزیدیم. آنها کسانی بودند که وقتی آیات  خداوند رحمان برآنان خوانده می شد به خاک می افتادند، در حالی که سجده می کردند و گریان بودند».

در این آیه به خضوع عملی و قلبی پیامبران اشاره دارد و حال ایشان را در هنگام تلاوت آیات الهی، حال گریه و سجده معرفی نموده که نشان از اوج یافتن صفت عبودیت و بندگی شان در مقابل خداوند است.

انبیا با وجود آن شأن و رتبه ای که برایشان بود، هرگز راه خود را از مردم جدا نکردند و خود را برتر ندانستند و یارمظلومان بودند. با این حال انبیا وقتی با کفار مواجه می شدند، درمقابل استهزا و ناسزاگویی آنان، جز به بهترین کلام، پاسخ نمی گفتند؛ چرا که تأدیب یافتهی مکتب «وَ اذا خاطَبَهُم الجاهِلونَ قالوا سلاماً» بودند به این معناکه درمقابل جاهلان جزبه بهترین کلام سخن نمی گفتند.چنانکه در قرآن کریم در تسلّی به رسول خدا (ص) در نسبت هایی که از کهانت و دیوانگی و شاعری به او دادند، می فرماید: «فَذَکّر فَما أنتَ بِنِعمَة رَبِّکَ بِکاهِنٍ و لا مَجنون؛که تو ای رسول! شامل این نسبت هایی که اینان به تو می دهند، نیستی و تو تنها اشتباه اینان را متذکّر شو». البته ذکر این نکته لازم است که انبیا ـ علیهم السلام ـ در جایی که لازم می دانند در مقابل ظلم سینه سپر می کردند، نه اینکه تنها با مظلومیت خویش بخواهند چیزی را ثابت نمایند. همانطور که گفته شد، ایشان همواره خود را یکی از مردم می دیدند و همواره مساوات را میان دیگران رعایت می نمودند، چرا که معتقد بودند: «إنَّ أکرَمَکُم عند اللّه أتقاکُم؛ گرامی ترین شما با تقواترین شماست[2]». چنانچه از حضرت شعیب (ع) در قرآن نفی امتیاز طبقاتی و برابری چنین آمده است که: «…وماأریدُأناُخالِفَکُمالیماأنهکُمعنه…؛منهرگزنمیخواهمچیزیکهشماراازآنبازمیدارم،خودممرتکبشوم».

[1]سورهی انبیاء، ایهی73

[2]سورهی حجرات، آیهی13