زبان پریشی نحوی معمولا نوعی نقص زبانی توصیف می شود که به دلیل آسیب به ناحیه بروکا در مغز ایجاد می گردد.(فردمن،1998،2000؛فردمن وگرودزینسکی،1997،2000)نشان دادند که در تولید گفتاربیمار زبان پریش نحوی،زمان بیشتر از مطابقه آسیب می بیند.مطالعه حاضر روی خطاهای زمان و مطابقه در بیماران زبان پریش نحوی بر مبنای فرضیه انشقاق گروه تصریف پولاک(1989) متمرکز است.
دو بیمار(با میانگین سنی 48)در این مطالعه توصیفی-تحلیلی شرکت داشتند.مطابق گزارش هایCT اسکن،MRI و آزمون زبان پریشی فارسی بیماران، زبان پریش بروکا تشخیص داده شدند.آزمودنی ها فارسی زبان و تک زبانه بودند، ضایعه در نیمکره چپ آن ها ایجاد شده بود و حداقل یک سال از زمان سکته آن ها می گذشت.در مجموع 174جمله از گفتار خودبخودی آن ها مورد تحلیل قرار گرفت.و بر اساس طرح انشقاق گروه تصریفی پولاک(1989)فرآیند انشقاق در نحوه تولید آنها در مورد خطاهای زمان و مطابقه بررسی گردید.
ننایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که در گفتار بیماران زبان پریش فارسی، زمان دچار آسیب بیشتری نسبت به مطابقه می شود.با وجوداین ،تولید دستوری زمان حال نسبت به زمان های گذشته و بخصوص زمان آینده از بسامد بیشتری در گفتار این بیماران برخوردار است.از آنجا که در زبان های دارای تصریف قوی همچون زبان فارسی مطابقه فعل بازنمون آوائی تطابق بین هسته فعلی و فاعل در جایگاه مشخصگر تصریف می باشد،بروز خطاهای مطابقه در گفتار بیماران زبان پریش را می توان به دلیل عدم حرکت فعل از هسته گروه زمان به هسته گروه مطابقه به عنوان نوعی حرکت هسته به هسته در چهار چوب فرضیه انشقاق گروه تصریفی دانست.از طرف دیگر با توجه به پیشی گرفتن خطاهای زمان نسبت به خطاهای مطابقه در جمله های بیماران زبان پریش می توان نتیجه گرفت که زمان و مطابقه و صرف قوی یا ضعیف در زبان نمی توانند تاثیری در میزان بروز خطاهای مطابقه و تقدم آن هانسبت به خطاهای مربوطه به زمان در صرف فعل داشته باشد.علیرغم نتایج موجود در بسامد بالای خطاهای زمان نسبت به خطاهای مطابقه در زبان فارسی و هم چنین در سایر زبان های دنیا،انجام تحقیقات بیشتر در تایید این فرضیات ضرو ری می باشد.