%37تخفیف
دانلود پروژه: أغراض بلاغی کاربرد أسماء اشاره در ده جزء اول قرآن کریم
عنوان:
أغراض بلاغی کاربرد أسماء اشاره در ده جزء اول قرآن کریم
تعداد 130صفحه فایل word قابل ویرایش
| چكيده: قرآن کتاب آسمانی و معجزة جاودانة خاتم پیامبران و عصارة همة کتب آسمانی است. این کتاب چشمة جوشانی است که سرچشمههای اعجاز آن یکی پس از دیگری از دل آیاتش میجوشد و هیچ گاه فرو نمینشیند. هدف از نزول قرآن فهم آن و عمل به آیاتش میباشد و راه فهم این کتاب تدّبر در الفاظ و معانی عمیق آن است. البتّه بلاغت قرآن کریم اوّلین و مهمترین وجه اعجاز آن بوده و پی بردن به اعجاز بلاغی قرآن مستلزم بررسی آیات آن با تکیه بر مباحث ادبی و بلاغی است. علم بلاغت سه شاخه معانی، بیان و بدیع را در بر میگیرد. اِسناد یکی از ابواب علم معانی است که دارای دو رکن اساسی به نام مسند و مسندٌ الیه میباشد. در بسیاری از آیات اسم اشاره در موضع مسندٌ الیه واقع گردیده است. اسم اشاره که به عنوان روشی برای احضار مشارٌ الیه در ذهن شنونده به کار میرود، علاوه بر کارکرد صرفی و نحوی دارای کارکرد بلاغی است. از این رو به عنوان یک مبحث ادبی میتوان شواهد قرآنی را که دارای اغراض بلاغی هستند بر اساس آن، مورد بررسی قرار داد. این اسمها با انواع مختلف و بسامد بسیار در اکثر سورهها و آیات قرآنی به کار رفته اند. با این اوصاف بررسی بلاغی این مقوله در آیات قرآنی نقش بسزایی در درک و فهم آیات دارد. هنگامی که متکلّم و مخاطب مشارٌ الیه را با اسم خاص یا روش مشخّص کنندة دیگری نشناسند در این صورت اسم اشاره برای احضار آن به ذهن مورد استفاده واقع میشود تا برای گوینده و شنونده حاضر و محسوس گردد. گاهی اسم اشاره به مقتضای حال از این غرض خارج شده و برای أغراض دیگری به کار میرود. برای فهم معانی اسمهای اشاره و درک درست از این اسلوب خاص در آیات الهی باید به گوینده، مخاطب، قرینههای لفظی و معنوی، سیاق کلام، کیفیت و شأن نزول و غیره توجّه نمود. پژوهش حاضر با روش کیفی ـ توصیفی و به کمک کتب بلاغی و تفاسیر ادبی، موضوع مذکور را در ده جزء ابتدائی قرآن کریم بررسی می‌نماید. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که در آیات مورد بحث، معانی ثانوی کاربرد اسمهای اشاره همچون؛ تعظیم، تحقیر، تنبیه(آگاهی دادن)، تأکید، توبیخ، تنویه(ستودن)، استغراب(عجیب دانستن)، تعلیل و … مورد نظر بوده است. نکات بلاغی موجود در کاربرد اسمهای اشاره در موضع مسندٌ الیه به مراتب بیشتر و ظریفتر از سایر مواضع میباشد. استفاده از اسم اشاره به جای ضمیر غالباً افادة تأکید دارد. ضمناً اسماء اشاره با قصد اهتمام به شایستگی موصوف قبل از اسم اشاره و بیان حکمی برای آن با تأکید و حصر و تقریر کلام بیشتر از سایر اغراض کاربرد دارند. البتّه در بسیاری از موارد نمی‌توان این اغراض را تفکیک نمود بلکه ترکیبی از اغراض مختلف نمود پیدا کرده است. |
| واژههای کلیدی: اغراض بلاغی، اسماء اشاره، قرآن کریم |
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.