آسیب¬شناسی آموزش جامعه¬شناسی در ایران

تعداد 138 صفحه فایل word

چکیده

پژوهش حاضر به توصیف وضعیت کنونی آموزش جامعه­شناسی در ایران از دریچه نگاه پدیدارشناختی می­پردازد. در این پژوهش، نخست بر آن برآمدیم تا علل مختلفِ تاثیرگذار بر وضعیت جامعه­شناسی امروزین را دسته­بندی کرده و پس از نشان دادنِ اهمیتِ امرِ آموزش- به عنوان نقطه­ای که از آن­جا می­توان به رصد کردن مسائل جامعه­شناسی ایران پرداخت-، بی هیچ پیش­فرض و رویکرد ازپیش­بدیهی پنداشته، به سراغ واقعیت آموزش جامعه­شناسی برویم. راهبرد روشی به کارگرفته شده در این پژوهش، گروندد تئوری است. پیوندهای برقرار شده میان این راهبرد روشی و نگاه پدیدارشناسانه به جهانِ بیرونی، و ارتباط دوسویه­ی این دو رویکرد با موضوع مورد مطالعه، ما را بر آن داشت تا از دریچه­­ی پدیدارشناسی و با روشی کیفی به مطالعه­ی این موضوع بپردازیم.در مرحله­ی اول، به کنشگران درگیر در فرایند آموزش رجوع کرده تا بتوانیم واقعیت را آنگونه که خود کنشگران تجربه کرده و با آن زیسته­اند، بازگو کنیم. مراجعه به اساتید و دانشجویان جامعه­شناسیِ سه دانشگاه معتبرایران(دانشگاه تهران، دانشگاه علامه­طباطبایی و دانشگاه تربیت مدرس) از طریق مصاحبه­های باز و نیمه­باز، سطحی از واقعیت را که مبتنی بر آگاهی کنشگران از آموزش جامعه­شناسی و کلاس­های درس و فضای دانشگاه بود، برای محقق گشود. سپس به کدگذاری باز و محوری پرداخته و در نهایت با مشخص کردن مقوله­ی محوری «وضعیت کنونی آموزش جامعه­شناسی در ایران» ، توصیفی از وضعیت آموزش جامعه­شناسی ارائه شده است.

واژه­های کلیدی: آموزش جامعه­ شناسی، پدیدارشناسی، گروندد تئوری، تجربه­ی زیسته، نظم مفهومی