بررسی رابطه بین رشد اخلاقی و شادکامی با پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان دختر منطقه هفده شهر تهران

تعداد 75 صفحه فایل word

چکیده

پژوهش حاضر به منظور بررسی رابطه رشد اخلاقی و شادکامی با پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان دختر دبیرستانی منطقه 17 تهران انجام شده است. پرورش فکری، اخلاقی، روانی و معنوی دانش‌آموزان، هدفی است که آموزش و پرورش کشور از پیش برای خود معین کرده، برای سنجش رشد اخلاقی، از آزمون رشد اخلاقی DIT (تهیه شده در 1972 توسط رست و همکاران به نقل از نعمتی گوری، 1384) و برای سنجش شادکامی، از پرسشنامه شادکامی آکسفورد (منتشر شده در 1990 توسط آرجیل و لو) و برای سنجش پیشرفت تحصیلی، از معدل کل دانش‌آموز در سال قبل، استفاده شد. جامعه آماری این تحقیق، کلیه دانش‌آموزان دختر در مقطع دبیرستان با تعداد كل  در منطقه 17 شهر تهران بوده‌اند. نمونه آماری با روش نمونه‌گیری در دسترس و از دبیرستان دخترانه حضرت فاطمه (س) و هنرستان پروين اعتصامي در منطقه هفده شهر تهران انتخاب شد. تعداد 230 پرسشنامه در این دبیرستان روی دانش آموزان پایه اول اجرا شد تا پس از ریزش، تعداد 200 پرسشنامه باقی بماند. تحلیل داده‌های بدست آمده نشان می‌دهد که بین رشد اخلاقی و پیشرفت تحصیلی، در سطح 99% رابطه معنادار وجود دارد. همچنین شادکامی و پیشرفت تحصیلی، در سطح 99% رابطه معنادار وجود دارد. طبق نتایج تحلیل رگرسیون، با یک واحد افزایش در متغیر شادکامی، معادل با 0.26 به پیشرفت تحصیلی فرد افزوده می‌شود. همچنین با یک واحد افزایش در متغیر مرحله دوم رشد اخلاقی، معادل 0.110 از پیشرفت تحصیلی فرد کاسته می‌شود (به دلیل منفی بودن این ضریب). همچنین با یک واحد افزایش در متغیر مرحله سوم رشد اخلاقی، معادل 0.056 از پیشرفت تحصیلی فرد کاسته می‌شود (به دلیل منفی بودن این ضریب). همچنین با یک واحد افزایش در متغیر مرحله پنجم رشد اخلاقی، 0.705 به پیشرفت تحصیلی افزوده می‌شود و نیز با یک واحد افزایش در متغیر مرحله ششم رشد اخلاقی، 0.112  به پیشرفت تحصیلی افزوده می‌شود.

کلمات کلیدی: رشد اخلاقی، شادکامی، پیشرفت تحصیلی.