اثر حفاظتی سیلی مارین در جلوگيري از آسیب نورونی هیپوکامپ در مدل تجربی صرع لب گیجگاهی

مقدمه

صرع  یکی از شایعترین اختلالات عصبی است به طوری که 1 % از جمعیت دنیا را تحت تاثیر قرار داده است. با وجود پیشرفت های درمانی چشمگیر در کنترل حملات صرع در 30 – 20 % بیماران صرع تحت کنترل مطلوب قرار نمی گیرد و بیمارانی که با دارو کنترل می شوند، دچار عوارض جانبی دارویی می شوند. صرع لوب گيجگاهي (Temporal lobe epilepsy) رایج ترین فرم صرع موضعی در بزرگسالان محسوب می شود كه به درمان هاي داروئي مقاوم بوده و به خاطر ایجاد كانون هاي تخليه مكرر در بعضی ساختارهای بخش لب گیجگاهی نظیر هيپوكمپ يا آميگدال ایجاد می شود. در اکثر موارد برای کنترل این بیماری نیاز به درمان چند دارویی است. صرع لب گیجگاهی با تغييرات ساختماني و متابوليك همراه بوده و با تحلیل رفتن هيپوكمپ و افزایش جوانه زدن فیبر های خزه ای در ناحیه شکنج دندانه ای هیپوکمپ مشخص مي شود. با آنكه در چند دهه اخير درمان هاي داروئي جدید برای کنترل آن و عوارض مرتبط ارائه شده ولي كماكان برخی بيماران به داروهاي رايج پاسخ نداده و مصرف دراز مدت خود داروها نيز عملاً در جلوگيري از پيشرفت بيماري و روند ایجاد کننده آن اثر درمانی بارزی ندارند (3-1). در طي چند سال اخير، مواد مشتق از طبيعت بویژه گیاهان دارویی در درمان حفاظتي بيماري هاي عصبي بطور روزافزون مورد استفاده قرار گرفته اند (5،4).

سیلی مارین یک ماده موثره مشتق از  گیاه  Silybum.marianum(گیاهی از خانواده ی آستراسه) می باشد. مهمترین اثر شناخته شده این گیاه تا کنون اثرات حفاظت کبدی آن می باشد(6). خود سیلی مارین نیز در گروه  فلاونو لیگنان ها قرار دارد. مطالعات in vitro و in vivo نشان داده اند که سیلی مارین، خواص آنتي اکسيداني قابل توجه داشته و سبب کاهش راديکالهاي آزاد و مهار پراکسيداسيون ليپيد ها و افزایش فعالیت سوپراکسید دیس موتاز در اریتروسیت ها می شود (6). بعلاوه دارای اثرات ضد التهابی بوده، سبب مقاومت در برابر تخلیه ی ذخایر گلوتاتیون شده وبه هنگام آسیب پارانشیم کبد، سنتز پروتئین توسط هپاتوسیت ها را افزایش می دهد. همچنین جدیداً نشان داده اند که این ماده دارای خاصیت حفاظت عصبی می باشد (12-7).  با توجه به اینکه اثرات سودمند سیلی مارین در برخی بیماری های عصبی نظیر صرع مورد بررسی قرار نگرفته است لذا هدف بررسي حاضر تعيين اثر این ماده در جلوگيري از تغييرات بافتي هيپوكمپ در مدل تجربي صرع القا شده توسط اسيد كاينيك است.