بررسی اثرات عملکرد شرکت بر نظام راهبری شرکت در 84 شرکت تولیدی پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار

• مقدمه

واژه راهبری یا حاکمیت شرکتی نخستین بار در دهه 1980 میلادی مطرح شد و هدف آن بازاندیشی در روابط سهام‌داران، هیئت‌مدیره و ذینفعان بود. درواقع راهبری شرکتی روابط میان مجموعه‌ای از افراد و نهادها را مورد هدف قرار می‌دهد که در جهت‌گیری و اثربخشی سازمان‌ها تأثیر به سزایی دارد، ازجمله سهامداران، هیئت‌مدیره، مدیریت اجرایی، کارکنان، مشتریان، تأمین‌کنندگان مالی و نهادهای قانونی و دولتی. هدف از اعمال راهبری شرکتی رعایت و اعمال اصولی است که توازن مناسبی بین آزادی عمل مدیریت و پاسخ‌گویی و رعایت منافع ذینفعان مختلف ازجمله رعایت حقوق سهامداران، رفتار عادلانه با سهامداران، شفافیت، مسئولیت‌های هیئت‌مدیره و اصول اخلاقی برقرار می‌کند.

مدیران شرکت‌ها به‌عنوان مباشران سهامداران بشمار می‌روند؛ اما سهامداران اطلاعات ناقصی در خصوص نحوه عملکرد شرکت دارند. ازاین‌رو اطلاعات نقش انکارناپذیری در کاهش مشکلات مباشرت دارد. شفافیت و افشای مناسب که باعث کاهش عدم تقارن اطلاعات می‌شود، به‌عنوان جزئی جدایی‌ناپذیر از نظام راهبری شرکت‌ها به شمار می‌رود. ازاین‌رو، بر اساس تحقیقات انجام‌شده، شرکت‌هایی که شفافیت بیشتری داشته‌اند، بیشتر از شرکت‌های دیگر در بازار ارزش‌گذاری شده‌اند (بنجامین هرمالین و همکاران[1]، 2007).

وجود یک راهبری شرکتی خوب کلید جذب سرمایه مالی و نیروی انسانی توسط شرکت‌ها و شرکای تجاری قدرتمند در زنجیره ارزش است. کیفیت اجرای راهبری شرکتی، به کیفیت شفاف‌سازی اطلاعاتی و عملیاتی و میزان اعتماد در ارتباطات بین سهامداران، هیئت‌مدیره، مدیران ارشد و کارمندان معطوف می‌شود که نفوذ و مسئولیت هر یک را در قبال ارزش پایدار بنگاه برای تمامی سهامداران مشخص می‌کند. به‌طوری‌که جاری شدن نظام راهبری شرکتی مؤثر رسیدن به اهداف و سیاست‌ها را امکان‌پذیر خواهد کرد. از این لحاظ نظام راهبری شرکتی به‌عنوان یکی از زیرساخت‌های اساسی کشور برای بهبود فضای کسب‌وکار، شفافیت و سلامت فعالیت‌های اقتصادی، پاسخگویی مدیران و رعایت حقوق ذینفعان هرچه سریع‌تر باید دربنگاه های اقتصادی کشور مستقر شود تا استفاده کارا و اثربخش از منابع انسانی، مالی و مادی کشور در راستای تحقق سند چشم‌انداز و دست‌یابی به عدالت و پیشرفت اقتصادی کشور حاصل شود.

[1] Benjamin, E. Hermalin. And Michael s. weisbach. (2007)